عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
