ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
