عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
کجاست زنده‌دلی، کاملی، مسیح‌دمی
که فیض صحبتش از دل بَرَد غبارِ غمی
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
