عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
