ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
