ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
