بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است
عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
دست خدا پردۀ شب را شکافت
صبح شد و نور خداوند تافت
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
ای علوی ذات و خدایی صفات
صدرنشین همه کائنات
