ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند