ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
تابید بر زمین
نوری از آسمان
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
