گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
