تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
