پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش