غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
