می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
