من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شده‌ای
بی‌سبب نیست که این‌گونه معطر شده‌ای
آهنگ سفر کرد به فرمان حسین
در کوچۀ کوفه شد غزل‌خوان حسین
سخت است چنان داغ عزیزان به جگرها
کز هیبت آن می‌شکند کوه، کمرها
به زیر تیغم و این آخرین سلام من است
سلام من به حسینی که او امام من است
خودآگهان که ز خون گلو، وضو کردند
حیات را، ز دم تیغ جستجو کردند
برخیز و کفن بپوش سر تا پا را
تا گریه کنند آن قد و بالا را
روح والای عبادت به ظهور آمده بود
یا که عبدالله در جبههٔ نور آمده بود؟
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
