ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
