او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
