ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
خورشید که بوسه بر رخ خاور زد
در سینه دلش مثل پرستو پر زد
هر کس که شود پاک سرشت از اینجاست
تعیین مسیر سرنوشت، از اینجاست
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
یک لحظه به فکر هستی خویش نبود
دنیاطلب و عافیت‌اندیش نبود
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
حُسنت، به هزار جلوه آراسته است
زیبایی‌ات از رونق مه کاسته است
چشم تو نوازشگر و مهرافروز است
در عمق نگاه تو غمی جانسوز است
