روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
اذان میافکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا میزند مردی دوباره آستینش را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را