قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
یک موج از اشک تو را دریا گرفته
