ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
