ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
