آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
