ای بزرگ خاندان آب‌ها
آشنای مهربان آب‌ها
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا کرامت آقا گرفته است
ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود
بساط گریه برای دلم فراهم بود
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای
خوش به حال لب اصغر كه تو سقّا شده‌اى
