خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
