رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
