او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
