گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
ای آنکه حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
جهان را میشناسد، لحظۀ غمگین و شادش را
از این رو سخت در آغوش میگیرد جوادش را
