چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
