آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
