چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
