بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
هر نسیمی خسته از کویت خبر می‌آورد
چشم تر می‌آورد، خونِ جگر می‌آورد
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لاله‌ها دیده ولیکن همه پرپر دیده
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
حسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است
دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
