رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
وقتی تو نیستی، نه هست‌های ما
چونان که بایدند، نه بایدها...
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
شنیدن خبر مرگ باغ دشوار است
ز باغ لاله خبرهای داغ بسیار است
پرواز بی‌کرانه کشتی‌ها
در ارتفاع ابر تماشایی‌ست
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
این روزها که می‌گذرد، هر روز
احساس می‌کنم که کسی در باد...
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
این جزر و مدِ چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
