روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
این جشن‌ها برای من آقا نمی‌شود
شب با چراغ عاریه فردا نمی‌شود!
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
