تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو
بدیها دور بادا از وجود خیرخواه تو
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
مرا یاد است سطری بی‌بدیل از شعر خاقانی:
«که سلطانی‌ست درویشی و درویشی‌ست سلطانی»
زخم ارثی‌ست که در سینۀ ایرانی‌هاست
کشورم پر شده از داغ سلیمانی‌هاست
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
زبان به مدح گشودن اگرچه آسان نیست
تو راست آن همه خوبی که جای کتمان نیست
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
چه شب است یا رب امشب كه شكسته قلب یاران
چه شبى كه فیض و رحمت، رسد از خدا چو باران
