اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای این‌که نمیرد حیات، می‌مانی
از آغاز محرم تا به پایان صفر باران
نشسته بر نگاه اشک‌ریز ما عزاداران
سبز همچون سرو حتی در زمستان ایستادم
کوهم و محکم میان باد و طوفان ایستادم
باغ سپیدپوش که بسیاری و کمی
بر برگ‌برگ خاطر من لطف شبنمی
خورشید به قدر غم تو سوزان نیست
این قصّۀ جان‌گداز را پایان نیست
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
این‌گونه زخم‌خورده و بی‌سر بیاورم
