من که شور عاشقی در سینه و سر داشتم
صد هزار آیینۀ غم، در برابر داشتم
امشب که نرگس‌ها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند
صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع
رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع
اینجا نشانی از نگاه آشنایی نیست
یا از صدای آشنایی، ردّ پایی نیست
هر چقدر این خاک، باران‌خورده و تر می‌شود
بیشتر از پیش‌تر جانش معطر می‌شود
مدینه می‌روی آهسته از بقیع بپرس
که راز گم شدن قبر مادر ما چیست؟
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
اگر به شکوه، لب خویش وا کند زهرا
مدینه را به خدا کربلا کند زهرا
روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را
طلوعت روشنی بخشیده هر آیینه ایمان را
نگاهت آیه آیه شرح داده بطن قرآن را
قصد، قصد زیارت است اما
مانده اول دلم کجا برود
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
باید که دنیا فصل در فصلش خزان باشد
وقتی که با تو اینچنین نامهربان باشد
هوای بام تو داریم ما هوایی‌ها
خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها
خسته‌ام از راه، می‌پرسم خدایا پس کجاست؟
شهر... آن شهری که می گویند:«سُرَّمَن رَءا»ست
ای دوست در بهشت، تو را راه داده‌اند
پروانهٔ زیارت دل‌خواه داده‌اند
گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران، تر
پریشان است احوال من از حالی پریشان‌تر
همیشه خاکی صحن غریب‌ها بد نیست
بقیع، پنجره دارد اگرچه مشهد نیست
