گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید
امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است
با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است
ای خوشه‌ای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
مست از غم توام غم تو فرق می‌کند
محو توام که عالم تو فرق می‌کند
