تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانیات آه، جانماز سحر است
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ همسفران بر امام شد
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند