شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
بیان وصف تو در واژهها نمیگنجد
چرا که خواهر صبری و دختر نوری
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند