نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
ای آن‌که عطر در دل گل‌ها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
عطر بهار از جانب دالان می‌آید
دارد صدای خنده از گلدان می‌آید
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آن‌که تشنه سر به بیابان گذاشتی
فکر می‌کردم که قدری استخوان می‌آورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان می‌آورند
کنار فضّه صمیمانه کار می‌کردی
به کار کردن خود افتخار می‌کردی
خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر
هرکسی بالا کند با نیت دیدار سر
