یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
در محضر عشق امتحان می‌دادی
گویی که به خاک، آسمان می‌دادی
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از این‌جا سفری بود مرا
بی‌زره رفت به میدان که بگوید حسن است
ترسی از تیر ندارد زرهش پیرهن است...
بخواب بر سر زانوی خسته‌ام، سر بابا
منم همان که صدا می‌زدیش: دختر بابا
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
این هفته نیز جمعۀ ما بی شما گذشت
آقا بپرس این که چه بر حال ما گذشت!
