همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
آسمان بیشک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد