هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
یا شب افغان شبی یا سحر آه سحری
میکند زین دو یکی در دل جانان، اثری
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب