وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم