کربلا
شهر قصههای دور نیست
هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر
غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر..
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش
