قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
آسمان بیشک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت