وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی
فروغ دیدهٔ ما، مهر جاودانهٔ شامی
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم