هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
چه بود سهم زمین و زمان اگر تو نبودی
و سرنوشت تمام جهان؟ اگر تو نبودی
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم