رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
